Ιστορία του θεάτρου
Το θέατρο στο Μεγανήσι έχει μακροχρόνια παράδοση. Ερασιτεχνικοί θίασοι εμφανίζονται στο τέλος του 19ου αιώνα στα χωριά της Λευκάδας και στα χωριά του Μεγανησίου. (λαϊκοί ποιητές της Λευκάδας, εκδ. Καστανιώτη)
Τα στοιχεία που παραθέτονται παρακάτω προέρχονται από στοιχεία του Λάμπρου Δάγλα Τάκη Αργύρη -δάσκαλου-και από θύμισες άλλων Μεγανησιωτών.
Οι πρώτες παραστάσεις δόθηκαν στο Κατωμέρι στα 1800 με το έργο «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντσου Κορνάρου που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη Λευκάδα. Έτσι επιβεβαιώνεται και το γεγονός ότι το Κρητικό θέατρο που επέζησε στα Επτάνησα μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους, ρίζωσε στην Λευκάδα. Από εκεί μεταδόθηκε αργότερα στην Ήπειρο και την Στερεά Ελλάδα.
1904-1905 στο Κατωμέρι «Γκόλφω» και ίσως η «Μόρφω» του Σπύρου Περεσιάδη.
20ς αιώνας, 1η δεκαετία στο Σπαρτοχώρι «Γκόλφω» και «Η Σκλάβα» του Περεσιάδη. Τότε πρέπει να εμφανίζεται για πρώτη φορά αυτοσχέδιο θεατρικό είδος σκετς το «Ντόντο» με βάση λαϊκό ποίημα.
«Ο Βεργολής εφώναξε απάνου από την Κόμπα, τα σπήλια εβουήξανε σαν να πεσε μιά μπόμπα»
Σύμφωνα με μαρτυρίες τα σκετς παίζονταν πριν από το 1850 ως ένα είδος θεάτρου του δρόμου. Στις αρχές του 20ου αιώνα αρχίζει να παίζεται και από μαθητές του δημοτικού σχολείου.
1914 Ξαναπαίζεται η «Γκόλφω» με ενδυμασίες αυτή τη φορά από το Ξηρόμερο για να προσεγγίσουν καλύτερα το θέμα.
1910-1920 ξαναπαίζονται τα παραπάνω έργα.
1927 Κατωμέρι «Γκόλφω»
1928 Κατωμέρι «Εσμέ» του Περεσιάδη. Το ρόλο του Φλόγα υποδύθηκε ο Στέφανος Δάγλας η Κουράκης 39 ετών τότε και τον ξαναυποδύθηκε το 1962 σε ηλικία 72 ετών. [!]
Και στο Σπαρτοχώρι την δεκαετία του 1920 έχουμε παρόμοια θεατρική κίνηση.
Στα χρόνια της κατοχής σταμάτησε κάθε δραστηριότητα στα χωριά, αλλά στα 1943 βρέθηκε στο Μεγανήσι ο θίασος των Χρήστου και Νότη Μπογράτου. Ένας από τους πολλούς θιάσους που έφυγαν από την Αθήνα και σκόρπισαν στην επαρχία για να μην πεθάνουν από πείνα. Στο θίασο που έδινε παραστάσεις κάθε βράδυ και στα τρία χωριά, έπαιζαν και ντόπιοι ερασιτέχνες ηθοποιοί. Στο Κατωμέρι οι παραστάσεις δίνονταν στο κατώι του Πάνου Αυγερινού, γι’ αυτό και ονομάστηκε «θέατρο Κατώι»
Στο Σπαρτοχώρι οι παραστάσεις δίνονταν στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου και στο καφενείο του Πάνου Αθανίτη.
Τα έργα που ανέβαζαν ήταν κοινωνικά και πατριωτικά λίγο συγκαλυμμένα όμως, για το φόβο της γερμανικής φρουράς που έδρευε στο Βαθύ. Το εισιτήριο πληρώνονταν σε είδος ψωμί, λάδι, τυρί, και ότι άλλο μπορούσε να δώσει ο καθένας.
Είναι φανερό ότι ο θίασος βοήθησε την θεατρική παιδεία και την ψυχαγωγία του νησιού εκείνες τις δύσκολες μέρες για τον τόπο. Το «κατώι» έμεινε ανοιχτό μέχρι την απελευθέρωση.
Αρχές του 1944 και ενώ οι Γερμανοί ήταν ακόμα στην Λευκάδα η ΕΠΟΝ Κατωμερίου και Σπαρτοχωρίου δημιούργησαν θεατρικά τμήματα που έδιναν παραστάσεις πατριωτικού περιεχομένου, όπως «Στ’ άρματα», «Ζήτω η νέα γενιά» κ.α.
Στις παραστάσεις στο Κατωμέρι έλαβαν μέρος και για πρώτη φορά γυναίκες οι οποίες συμμετέχουν ξανά σε παράσταση μετά την διάλυση των θεατρικών παραστάσεων της ΕΠΟΝ, το 1976.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και λίγο μετά σταματάει κάθε δραστηριότητα, ώσπου το 1951 και 1952 αρχίζουν πάλι να δημιουργούνται λαϊκοί θίασοι που κάνουν αρχή με τι άλλο? την «Γκόλφω» και στα δύο χωριά.
1952 Κατωμέρι, «Το πατρικό σπίτι» του Στ. Δάφνη και Σπαρτοχώρι, «Ο Αθανάσιος Διάκος» του Α. Βαλαωρίτη
1954 Κατωμέρι, «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» και Σπαρτοχώρι, «Η πατρίδα»
1955 Σπαρτοχώρι, «Ο χορός του Ζαλόγγου» του Περεσιάδη
1956 Πάσχα Κατωμέρι τα «Αρραβωνιάσματα» του Μπόγρη και Σπαρτοχώρι τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας»
Οι λαϊκοί θίασοι αποτελούνταν τώρα πια εξ ολοκλήρου από απόφοιτους και μαθητές γυμνασίου. Ο θίασος Κατωμερίου ανέβασε το ίδιο έργο στον Μύτικα στο Νυδρί και την Ζαβέρδα (1956)
1956 Κατωμέρι, «Φαρμακωμένη» του Φ.Γιοφύλη. Το έργο ανέβηκε και στην Ιθάκη.
1957 Σπαρτοχώρι, «Ο χορός του Ζαλόγγου».
1958 Κατωμέρι, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή
1959 Σπαρτοχώρι, η «Σκλάβα», την επόμενη χρονιά 1960 η «Γκόλφω» και το 1961 πάλι Το «χορό του Ζαλόγγου.»
1962 και πάλι στο ίδιο χωριό «το στραβόξυλο» του Δ. Ψαθά και στο Κατωμέρι η «Εσμέ»
Στις 25-5-1962 ιδρύεται στο Κατωμέρι ο εκπολιτιστικός σύλλογος «Μέντωρ» με στόχο την παραπέρα ανάπτυξη του ερασιτεχνικού θεάτρου. Την ίδια χρονιά ιδρύεται στο Σπαρτοχώρι εκπολιτιστικός αθλητικός σύλλογος.
Και οι δύο σύλλογοι διαλύονται τον Απρίλη του 1967 από την δικτατορία……..
Το 1963 ανεβαίνει στο Κατωμέρι «Ο γιός του πόνου» του Π. Αξιώτη και ο «Φιλοκτήτης» του Σοφοκλή. Την ίδια χρονιά Σπαρτοχώρι ανεβαίνει «ο χορός του Ζαλόγγου» και «Να ζεί το Μεσολόγγι» του Β. Ρώτα. Τότε έρχεται στο νησί και ο θίασος του Χρ. Καμιόλη και δίνει παραστάσεις για 45 μέρες.
Το 1964 ο θίασος του Δανίκα έδωσε παραστάσεις για 10 μέρες.
1965 Σπαρτοχώρι, «Παπαφλέσας» του Μελά
1966 Κατωμέρι, «Εγώ και το παντελόνι μου» του Καμπανέλη, και «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο στο στόμα» του Λ. Πιραντέλο
Στη διάρκεια της δικτατορίας σταματάει η θεατρική δραστηριότητα, γιατί λόγω απαγορεύσεων απαιτείται ειδική άδεια από το υπουργείο. Όμως το καλοκαίρι οι μαθητές αγνοώντας τα σχετικά διατάγματα και με την ανοχή της χωροφυλακής, ανεβάζουν στο Σπαρτοχώρι το «φωνάζει ο κλέφτης» του Ψαθά.
Το 1976 ιδρύεται ο «Σύνδεσμος των απανταχού Μεγανησιωτών ο Μέντης». Το θεατρικό τμήμα στο οποίο συμμετέχουν κυρίως φοιτητές, μαθητές λυκείου και γυμνασίου, αλλά και παλαίμαχοι ηθοποιοί, αποτελεί ίσως το πιο ενεργό τμήμα των πολιτιστικών του ομάδων. Τώρα τους γυναικείους ρόλους ερμηνεύουν μόνο γυναίκες. Στα 10 χρόνια λειτουργίας του, η θεατρική δραστηριότητα φτάνει σε πολύ υψηλά σημεία δημιουργίας.
1976 Κατωμέρι - Σφακιώτες, «Φωτεινός» του Ν. Κατηφόρη Σπαρτοχώρι, «Ένας βλάκας και μισός» του Ψαθά
1977 Κατωμέρι, «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γ. Σταύρου.
1979 Σπαρτοχώρι, «Ο καλός στρατιώτης Σβέικ» του Γιάροσλαβ Χάσεκ.
1980 Κατωμέρι, «Το τάβλι» του Κεχαίδη και «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Σπαρτοχώρι, «Ζητείται ψεύτης» του Ψαθά.
1981 Κατωμέρι, «Αυλή των θαυμάτων» του Ι. Καμπανέλη, Σπαρτοχώρι, «Φωνάζει ο κλέφτης» του Ψαθά.
1982 Σπαρτοχώρι, «Μια μέρα στο γυμνάσιο» της Ε. Αλεξίου. Η παράσταση έλαβε μέρος στο φεστιβάλ Ιθάκης εκτός συναγωνισμού.
1983 Κατωμέρι, «Νυφιάτικο τραγούδι» του Ν. Περγιάλη. Η παράσταση ανεβαίνει στα χωριά της Λευκάδας, Νυδρί, Νικιάνα, Μαραντοχώρι, Κατοχώρι και συμμετέχει στο θεατρικό φεστιβάλ Ιθάκης. Εκεί απέσπασε δύο ειδικούς επαίνους. Ερμηνείας, στο Βασίλη Καννέλο για το ρόλο του «Τρελοκάμπουρου» και μουσικής στον Τάσο Πανανουδάκη. Εδώ αξίζει να αναφέρω το παρακάτω περιστατικό. Στην κριτική επιτροπή μεταξύ άλλων ήταν ο Μάνος Κατράκης και η Λίντα Άλμα, οι οποίοι όμως έμειναν μόνο την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, 3 Σεπτεμβρίου. Αφού είδαν την δική μας παράσταση, παίζαμε την πρώτη μέρα και φάγαμε στο ίδιο εστιατόριο μετά, μας συγχάρηκαν κάνοντας μας και την σχετική κριτική, ανεπίσημα βέβαια. Το ίδιο βράδυ γυρνώντας στο ξενοδοχείο ειδοποιήθηκαν για τον θάνατο της Έλλης Λαμπέτη και έφυγαν από την Ιθάκη, για να παραστούν στην κηδεία. Η κριτική επιτροπή αντικαταστάθηκε. Την επόμενη χρονιά την ίδια ημέρα 3 Σεπτέμβρη, πέθανε και ίδιος.
1983 Σπαρτοχώρι, «Ο πατριώτης» του Κοτζιούλα από το θέατρο του βουνού.
1984 Κατωμέρι -«Πρόσωπα τραγωδίας» μια σύνθεση του Πέτρου Αυγερινού
Στην συνέχεια και για κάποια χρόνια έχουμε μια ύφεση της θεατρικής δραστηριότητας στο νησί, με εξαίρεση το νέο-ιδρυθέν τότε γυμνάσιο Μεγανησίου όπου το 1985 ανεβάζει τον «Φον Δημητράκη» του Ψαθά.
Το 1990 ιδρύεται ο δήμος Μεγανησίου ο οποίος δημιουργεί το πνευματικό κέντρο. Στα πλαίσια αυτού ενεργοποιούνται τα πολιτιστικά τμήματα, με σημαντικότερο ίσως το θεατρικό τμήμα.
Το 1991 ανεβάζει «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», παράσταση που παρουσιάζεται εκτός από το Μεγανήσι στην πόλη και σε χωριά της Λευκάδας, καθώς επίσης και στην Αθήνα.
1993 Κατωμέρι, «Οδυσσεβάχ» της Ξ. Καλογεροπούλου.
1994 Το γυμνάσιο Μεγανησίου ανεβάζει το «Φιόρο του Λεβάντε» του Γρ. Ξενόπουλου.
Το 2001 το «Τύμπανο τρομπέτα και κόκκινα κουφέτα» του Γ. Ξανθούλη. Το έργο με την στήριξη του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου, πήρε μέρος στους μαθητικούς αγώνες Δυτικής Ελλάδας που έγινε στην Ζάκυνθο και πήρε την δεύτερη θέση άδικα, γιατί του άξιζε η πρώτη. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι παραιτήθηκε μέλος της κριτικής επιτροπής λόγω της κατάφορης αδικίας. Κατά την απονομή των βραβείων στην Ζάκυνθο τα σχόλια για το θεατρικό μας ήταν πολύ κολακευτικά. Χαρακτηριστικά ειπώθηκε ότι το Μεγανήσι θα πρέπει να λέγεται στο εξής Θεατρονήσι. Το καλοκαίρι του 2001 το θεατρικό εκπροσωπώντας το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου έλαβε μέρος στις γιορτές Λόγου και Τέχνης, στη Λευκάδα, καταγράφοντας έτσι την πρώτη επίσημη συμμετοχή στις γιορτές πολιτιστικής δημιουργίας από το Μεγανήσι.
Το 2002 το θεατρικό τμήμα του γυμνασίου ανεβάζει την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη και ξαναπαίρνει μέρος στους μαθητικούς αγώνες Δυτικής Ελλάδας στην Πάτρα όπου αποσπάει θεατρικό έπαινο. Επίσης συμμετέχει ξανά στις γιορτές Λόγου και Τέχνης.
Το 2004 δημιουργείται λαϊκός θίασος με συμμετοχή μαθητών γυμνασίου, λυκείου, φοιτητών, νέων του νησιού και ανεβάζει τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, με την οικονομική στήριξη του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου.
Το 2007 στα πλαίσια του Πολιτιστικού Κέντρου Ταφίων του Δήμου Μεγανησίου Δημιουργείται θεατρική ομάδα που ανεβάζει τον «Οίκο Ευγηρίας» του Μ. Κορρέ.
Το 2009 ανεβαίνει από την ίδια ομάδα το θεατρικό «Ένας φτωχός θα μας σώσει»
Όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα με τις λαϊκές θεατρικές ομάδες, παρατηρείται κατά καιρούς έντονη θεατρική κίνηση και στα τρία δημοτικά σχολεία. Πολλοί αξιόλογοι δάσκαλοι ανεβάζουν στις σχολικές γιορτές και όχι μόνο, εξαιρετικές παραστάσεις. Συνήθως πατριωτικά. Τα έργα αυτά δημιουργούν τη μαγιά των μελλοντικών ηθοποιών των λαϊκών θιάσων.
Επίσης στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου, πολλοί και αξιόλογοι θίασοι επαγγελματικοί η ερασιτεχνικοί έχουν επισκεφτεί το νησί τα τελευταία 18 χρόνια με σπουδαία έργα. Παρόμοιες προσπάθειες έγιναν και από το σύλλογο γονέων με το δυναμικό των σχολείων του νησιού, ανεβάζοντας παιδικές παραστάσεις, στις γιορτές και στην λήξη του σχολικού έτους.
Το θέατρο στο Μεγανήσι τα πρώτα χρόνια είχε την δική του δομή. Πρώτα υπήρχε ο υπεύθυνος, αυτός δηλαδή που έβρισκε το έργο, μάζευε τους ηθοποιούς έκανε την σκηνοθεσία-η οποία κάποιες φορές ήταν και συμμετοχική-και αρκετές φορές μάθαινε και στους ηθοποιούς τους διαλόγους, μιας και αρκετοί από αυτούς ήταν και αγράμματοι. Εδώ να αναφέρω μερικά ονόματα ζητώντας συγνώμη προκαταβολικά για τα άτομα που θα ξεχάσω η δεν γνωρίζω. Ξεκινώντας από τους παλαιότερους με πολύ σεβασμό θα αναφέρω: Στο Κατωμέρι τον Λάμπρο Δάγλα Νώντα Κατωπόδη (Παππά),Τάσο Μάντζαρη (Πανάκο) τον Γιώργο Αυγερινό (Κουτσαργαλή), Σωκράτη Δάγλα (Κούλα)-παππούς του γνωστού ηθοποιού Σωκράτη Πατσίκα (τα γονίδια βλέπετε) -Πάνο και Γρηγόρη Δάγλα (Γαρμπή), Βασίλη Καννέλο, Πέτρο Αυγερινό. Ο Πέτρος μάλιστα είναι τώρα πια επαγγελματίας ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και εργάζεται στην Κέρκυρα στο Θέατρο του Ιονίου. Είδαμε και την εξαιρετική παράστασή του «Γράμμα στον Ορέστη.» Επίσης θυμάμαι ότι στις παραστάσεις κατά καιρούς «έφερνε» και διάφορους συμμαθητές του τότε στην Δραματική σχολή, σημερινούς επαγγελματίες ηθοποιούς, (Κατερίνα Διδασκάλου, Λίζα Γιαννοπούλου, κ.α.) ή και φίλους του μουσικούς που έπαιζαν ή βοηθούσαν στην παράσταση.
Από το Σπαρτοχώρι θα αναφέρω τον Αντρέα Αργύρη (Γύφτο), Γιώργο Ζαβιτσάνο (γιατρό), Νίκο Ζαβιτσάνο (Τσατσάρη), Πάνο Τσολάκη (Γεροντάκη), Τάκη Αργύρη (Πισπιριόλο), Σπύρο Τσολάκη, Τάκη Αργύρη (δάσκαλο), Γιώργο Φερεντίνο (Μπρίκα), Γρηγόρη Μπενία ,Τούλα Αργύρη, Γιώργο Αργύρη και τον Τάκη Αργύρη, ο οποίος συνεχίζει ακόμα αυτή τη μεγάλη θεατρική παράδοση ανεβάζοντας παραστάσεις κάθε καλοκαίρι οι οποίες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις επαγγελματικές των μεγάλων θιάσων.
Οι ηθοποιοί είναι κατά κάποιο τρόπο καρατερίστες .Τους κωμικούς ρόλους ερμήνευαν πάντα κωμικοί, τους δραματικούς δραματικοί, και τους γυναικείους αυτοί που τα κατάφερναν καλύτερα.
Τα κοστούμια τα κατασκεύαζαν οι ίδιοι με την βοήθεια του υπεύθυνου. Πολλές φορές όμως τα έφερναν από το Ξηρόμερο η τη Ζαβέρδα, όταν το επέτρεπαν τα οικονομικά τους.
Σκηνικά δεν υπήρχαν τα πρώτα χρόνια. Ως πλάτη χρησιμοποιούσαν μεντανίες, στρωσίδια, τραπεζομάντηλα και ότι άλλο έβρισκαν. Συνήθως υπήρχε αυλαία που έκλεινε με το τέλος της κάθε πράξης. Σκηνικά εμφανίζονται μετά το 1950,τα οποία είναι χαρτί η πανί σε τελάρο, ζωγραφισμένο από όποιον είχε καλό χέρι.
Μακιγιάζ βεβαίως δεν υπήρχε. Η μεταμφίεση γίνονταν με φούμο. Τα λευκά μαλλιά με κιμωλία η αλεύρι, οι περούκες και τα γένια από μαλλιά προβάτου που βάφονταν κατάλληλα με τις βαφές που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες για τα ρούχα τους.
Τα έργα παίζονταν συνήθως την Δευτέρα του Πάσχα στο Κατωμέρι και την Τρίτη στο Σπαρτοχώρι, απογευματινές ώρες .Ο «Φιλοκτήτης» παίχτηκε σούρουπο και όταν βράδιασε χρησιμοποίησαν για φωτισμό μαλιοστούπες.
Οι χώροι που παίζονταν τα έργα στο Κατωμέρι ήταν η ρεματιά προς το πηγάδι του Καραμαντάνη κάτω από το εκκλησάκι του αγίου Γερασίμου, στη κουτσουπιά του Κούβελου, στο καφενείο του Νιάγκα, στη πλατεία της 25ης Μαρτίου, στο αχούρι του Κανούλια (Φωτεινός), στη δεξαμενή του Κορώνη(Φιλοκτήτης) στο δεύτερο γιοφύρι (Φαρμακωμένη). Στις υπαίθριες παραστάσεις δεν στήνονταν σκηνή.
Στο Σπαρτοχώρι στήνονταν πάντα σκηνή και τα μέρη που έπαιζαν ήταν το προαύλιο της εκκλησίας του Αγ. Γεωργίου στο παλιό δημοτικό σχολείο και στο πίσω μέρος από το λιοτρίβι των Πεντακοσέων. Καθίσματα δεν υπήρχαν, τα μετέφεραν οι θεατές από τα σπίτια τους η κάθονταν σε πέτρες καταγής.
Τα οικονομικά για το στήσιμο τα προσέφεραν χορηγοί που τις περισσότερες φορές ήταν οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Στο Κατωμέρι για να αποφύγουν ελέγχους της αστυνομίας πουλούσαν υπερτιμημένα λουκούμια κατά την διάρκεια της παράστασης.
Στο Σπαρτοχώρι μάζευαν λεφτά για να αγοράσουν ένα τσουβάλι αλεύρι να το δώσουν στον Πάνο το Τσολάκη (Γεροντάκη) γιατί είχε μεγάλη οικογένεια και με τις πρόβες έχανε μεροκάματα.
Από το 1976 τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται πιο οργανωμένα. Υπάρχουν υποχρεωτικά ο σκηνοθέτης, οι ηθοποιοί που διαβάζουν τον ρόλο και ανάλογα γίνεται η διανομή, ο σκηνογράφος, κάποιος που βοηθάει στα κοστούμια τα οποία πολλές φορές ράβονται, η μακιγιέρ, ο υπεύθυνος ήχου και φωτισμού. Στις δεκαετίες του 70 και 80 οι σκηνές στήνονται από νεολαίους που δεν παίζουν στην παράσταση. Από τη δεκαετία του 90, υπάρχει η μόνιμη σκηνή του δημοτικού στο Κατωμέρι ενώ στο Σπαρτοχώρι το στήσιμο αναλαμβάνει η τεχνική υπηρεσία του Δήμου. Εδώ να αναφέρω τον «πολυτεχνίτη» Άρη Ανδρέου που συνεργαζόμενος με το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου, έχει προσφέρει πολύτιμη βοήθεια σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις από το 1985 και μετά.
Η συμμετοχή του κοινού από το 1880 μέχρι και σήμερα είναι εντυπωσιακή, αφού υπήρξαν παραστάσεις που παρακολούθησαν μέχρι και 1500 άτομα.
Εδώ νομίζω ότι πρέπει να παραθέσω και το εξής περιστατικό που συνέβη γύρω στα 1960. Ψαράδες από το Μεγανήσι που δούλευαν στην ανεμότρατα στην Πάτρα, αποφάσισαν να ανεβάσουν στους Παξούς την «Γκόλφω». Οι Παξινοί ενθουσιάστηκαν και τους παραχώρησαν αίθουσα για πρόβες και τους νοίκιασαν τα κοστούμια. Η παράσταση δόθηκε με επιτυχία στην πλατεία και την παρακολούθησαν όλοι οι κάτοικοι.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν παίξει αμέτρητοι «ηθοποιοί» Μεγανησιώτες. Θα αναφέρω μόνο μερικούς από τους παλαίμαχους τιμητικά. Οι νεότεροι είναι τόσοι πολλοί που σίγουρα θα ξεχάσω κάποιους και δεν θα ήταν σωστό για αυτούς.
Πανολάμπρος Δάγλας (πρόεδρος), Στεφανής Δάγλας (Κουράκης), Θοδωρής Αυγερινός (Λόλος), Ιωάννης Καββαδάς (Μαλής), Πάνος Πολίτης (Γιώτας), Πολυχρόνης Δάγλας (Κούλας), Φώτης Κονιδάρης (Μπελικούκος), Στάθης Αυγερινός (Κύκλωπας), Γιώργος Μάτζαρης (Καράμπαλης), Πέτρος Μάτζαρης (Δημόκας)
Την παράδοση συνεχίζει σήμερα ο σύλλογος γυναικών Ηλακάτη με το θεατρική ομάδα που έχει δημιουργήσει «Αυλαία και Πάμε». Το 2018 η ομάδα παρουσίασε την παράσταση «Οίκος Ενοχής» με επιτυχία που θύμιζε παλιές εποχές. Και οι τρεις παραστάσεις που δόθηκαν (δυο στο Μεγανήσι και μια στην Αθήνα) που είχαν τεράστια αποδοχή.
Το ταλέντο είναι στο κύτταρο μας, είναι φανερό ότι ο χαρακτηρισμός «Θεατρονήσι» ταιριάζει απόλυτα στο Μεγανήσι.